Yui Kusanagi widzie sobie spokojne życie zwykłej japońskiej licealistki. Ma koleżanki, hobby (sport, który jest podobno szermierką, chociaż bardziej przypomina kendo), kochającą rodzinę. Pewnego dnia dziewczyna znajduje w szopie dziwny, sparklący miecz. Zarówno ja, jak i prawdopodobnie ty, czytelniku, wiemy, że sparklących rzeczy się nie dotyka, a przynajmniej nie gołą ręką, ale heroiny w anime albo tego nie wiedzą, albo zawsze o tym zapominają. Zgodnie z tą zasadą Yui łapie za miecz, by potem obudzić się na podłodze w budynku, którego nigdy nie widziała na oczy. Podczas zwiedzania placówki wpada na różnych zwiewnych, niezwykłych chłopaków – a to na ponuraka, który zapewnia ją, że jego towarzystwo przynosi nieszczęście, a to skrajnie chamskiego buca, który wygląda na jednego z tych, co przybija kolegom piątki krzesłem w twarz, a to na niezdarną męską nimfę, która oczywiście przewraca się na nią i dochodzi do niezręcznego zbliżenia. W skrócie – sześć sztuk ciastek o różnych smakach  i żadne nie wie, jak znalazło się na tej tacy. W końcu dowiadujemy się, że wszyscy bohaterowie znaleźli się w szkole, którą stworzył sam… Zeus (szybka potwórka dla ignorantów i maturzystów – grecki bóg, który jest władcą wszystkich ludzi i bogów). Jej celem jest uratowanie słabnącej więzi między ludźmi i bogami. Okazuje się, że zwiewne i niezwykłe bisze spotkane przez Yui to bożyszcza z przeróżnych mitologii – greckiej, nordyckiej i japońskiej. Dostają one całkiem ciężkie wyzwanie, bowiem przez rok muszą zrozumieć ludzkie serce, zwyczaje i funkcjonowanie zwykłego świata, a o ich postępie będzie Zeusa informować wielka kula zawieszona w centralnym punkcie placówki. Warunek jest prosty – jeżeli po dwunastu miesiącach zbiornik będzie pełen, to każdy wróci do swojego świata. Jeśli nie, no to… too bad. A co w tym całym zamieszaniu robi Yui? Cóż, Yui jako człowiek ma być aniołem bogów i pomóc im w zapełnieniu kuli. Szkoła wypełnia się duchami bez twarzy, które mają symulować uczniowski tłum, a panowie zostają zakuci w kajdany, czyli efektowną biżuterię jak z salonu Apartu. Yui jest pełna determinacji i chce solidnie wykonać swoją robotę. Niestety nie wszyscy bogowie podzielają jej entuzjazm…

Jeśli chodzi o bohaterów – ogromnym plusem jest główna bohaterka. Yui potrafi powiedzieć „nie” bardziej natrętnym adoratorom, a powierzony jej obowiązek obchodzi ją bardziej niż romanse. Mimo znalezienia się w ultranietypowej sytuacji – jak sama stwierdziła „zawsze była blisko bogów, jednak nie aż tak” – potrafi zachować się jak człowiek i w ten sam sposób traktuje swoich boskich kolegów. Dziewczyna bardzo stara się przybliżyć im swój świat, a przy tym poznawać ten, w którym oni dotychczas żyli. Yui ma momenty, w którym zachowuje się jak typowa bohaterka męskiego haremu, ale nie są one tak rażące i irytujące – są raczej ludzkie, każdy czasami musi się załamać, zwłaszcza gdy ciąży na nim taka odpowiedzialność. W skrócie – Yui Kusanagi bliżej do Haruhi Fujioki z „Ouran High School Host Club” niż Haruhi Nanami z „Uta No Prince Sama”. Oczywiście nie jest postacią bez wad, ale zdecydowanie wybija się na tle wszystkich wielkookich, głupiutkich heroin, które ciągle ronią kryształowe łzy. Biszy mamy na pęczki, ale uwaga uwaga – to nie jest anime, w którym  każdy bohater ślini się do bohaterki! Mamy tutaj radosnego i energicznego boga sztuki Apolla, wyalienowanego pana podziemi Hadesa, wiecznie zamulonego i do bólu perfekcyjnego boga księżyca Tsukito (Tsukiyomi), porywczego boga morza Takeru  (Susanoo), miałką gapę, której przez całą serię nie mogłam rozszyfrować, czyli boga światła Baldera i psotnego boga ognia Lokiego, który jest tak koci, że ma się ochotę podrapać go za uszkiem. Czy też gdziekolwiek indziej, zależnie od preferencji. Harem, jak widać, różnorodny, a panowie idealnie wywiązują się ze swoich funkcji – ponurak zawsze jest gdzieś na boku, słoneczko wywrzaskuje, że „DAMY RADĘ MINNA!”, buc bulwersuje się z byle powodu. Bisze nie zlewają się ze sobą, nie zawsze chcą ze sobą współpracować, co nie tworzy „cywilizowanego” haremu a’la „Uta No Prince Sama” (o którym będzie następny post). Jeżeli chodzi o postaci drugoplanowe, to wolę je chyba nawet bardziej od głównego haremu. Dwie mitologie dopełniają bogowie, którzy nie udzielają się w anime zbyt często, ale nie potraktowano ich też po macoszemu – zblazowany Dionizos, czyli grecki bóg wina, oraz cudownie milczący nordycki bóg burzy Thor. Jeśli chodzi o Thora, to… po prostu trzeba obejrzeć całą serię, by docenić tę postać. Nie chcę spoilerować, ale jest kilka sytuacji, w których widz zwraca uwagę właśnie na niego i nie może się nie uśmiechnąć. Postacią, która całkowicie zawładnęła moim sarkastycznym i miłującym suchy humor sercem, jest nauczyciel Thoth Caduceus, czyli egipski bóg wiedzy. Jest wredny, nieprzyjemny i ma ewidentny pociąg do ścian, ale zostaje uwikłany w jakieś 90% komediowych sytuacji w całym anime. Jest też sam Zeus, który musi mieć paskudne odparzenia od ciągłego siedzenia na tronie, no ale kto bogatemu zabroni. Podsumowując – postaci na plus, a dobre postaci czynią haremówkę znośniejszą.

Sama akcja anime rozgrywa się w sposób czasami pozostawiającym niedosyt. Niektóre sceny zostają zastąpione po prostu wstawieniem obrazków. Seria ma 12 epizodów po 24 minuty i można zauważyć w pewnych momentach, że producenci bardzo chcieli upchnąć wszystko w niewielkiej ilości odcinków. Kilka pierwszych jest dosyć luźnych, swobodnych, w pewnym momencie zostajemy wciągnięci w jakąś sytuację, tempo znowu zwalnia na jeden odcinek, końcówka to bieg za puentą. Osobiście bardzo żałuję, że samego motywu szkoły i nauczania bogów było dosyć mało. Nieodłącznym aspektem męskiego haremu są traumy biszy i tutaj również się pojawiają, jednak, o dziwo, są one całkiem poruszające i wciągające. Oczywiście mamy tutaj trochę żenady w postaci odpychających (dla producentów na pewno uberseksownych) strojów kąpielowych bohaterów, nienaturalnie wyglądających drabin mięśni na tułowiu i zaprawdę hilarystycznych scen transformacji… Tak tak, mamy tutaj transformacje jak z samej „Czarodziejki Księżyca”, chociaż jest ich mało, więc nie radzę siedzieć ze spuszczonymi spodniami. Mimo wszystko „Kamigami No Asobi” to naprawdę znośny i przyjemny w odbiorze harem, w którym zawarto zalążki różnych gatunków – mamy tutaj trochę dramatu, trochę szkolnej obyczajówki, kilka naprawdę świetnych gagów (odcinek z wystawianiem sztuki zapamiętam na długie lata), a wszystko to obsadzono w barwnym, lecz nie przesadnym świecie fantasy.

Yui Komori zostaje przywieziona do tajemniczej rezydencji i w sumie to nawet nie wiadomo zbytnio po co. Wiemy coś o tym, że jej ojciec jest księdzem, więc dziewczyna jest bardzo pobożna i niewinna jak owieczka. Dziewczyna podczas zwiedzania domu trafia na leżącego na kanapie chłopaka, który wygląda tak, jakby spał. Yui odkrywa, że nieznajomy nie ma pulsu, więc chce zadzwonić po karetkę, jednak „nieboszczyk” w ramach podzięki za troskę konfiskuje jej telefon i nazywa deską. Po chwili wyłaniają się kolejne bisze, a jeden z nich – mroczna wersja Kyoyi Ootoriego z „Ourana” – łaskawie przedstawia całą gromadkę. Okazuje się, że panowie są braćmi, ale nie takimi sobie braćmi, o nie, tylko wampirami! W międzyczasie dziewczyna jest lizana po szyi, a my możemy zaobserwować, że trybiki w jej mózgu powolutku zaczynają się kręcić. Próbuje uciec, jednak się przewraca i próbuje postraszyć biszów krzyżem, ale zostaje poinformowana, że wampiry tak naprawdę nie boją się czosnku i światła dziennego, a tym bardziej krzyży. I tak oto zaczyna się maraton. I to prawie że dosłowny maraton, bowiem dalsza akcja anime to biegająca po całym domu Yui, która czasami się przewraca lub mdleje, i obmacujące ją wampajery. Dwa ostatnie odcinki są całkiem ciekawe – chyba nawet na żadnym nie ziewałam, bo W KOŃCU COŚ SIĘ DZIAŁO – ale dziecięć poprzednich to fillery.

Główna bohaterka to po prostu dupa wołowa o niesamowicie wytrwałym sercu, które musi pompować nieludzką ilość krwi – w ciągu każdego piętnastominutowego odcinka dziewczyna jest gryziona co najmniej (!) dwa razy. Jest niedorzecznie naiwna I nie potrafi łączyć wątków w całość. Pozwala się traktować w sposób, który niejedną feministkę doprowadziłby do harakiri. Odnoszę wrażenie, że Yui cierpi na syndrom sztokholmski, bo chociaż gospodarze nieustannie ją poniżają – nie mówiąc o napastowaniu  – to ona wydaje się im całkowicie ufać. Nie stawia żadnego oporu, nie próbuje się bronić i nie podejmuje prób ucieczki z nawiedzonego domu. Jej zachowanie jest pozbawione jakiegokolwiek sensu. Pytanie do klasy – jeżeli wejdziemy do łazienki i zobaczymy śpiącego w wannie wampira, to co zrobimy? Jeśli chcecie postąpić w stylu Yui, to go obudźcie. Jeżeli chcecie postąpić jak ktoś, kto umie chociażby zapiąć zamek błyskawiczny, to uciekajcie w cholerę. Sytuacji, w których Yui zachowuje się jak skończona kretynka, jest, by nie powiedzieć tego brzydko, ogrom. Oglądanie „Diabolik Lovers” i oglądanie horroru mają jeden wspólny aspekt – większość czasu widz spędza na mentalnym darciu się „UCIEKAJ IDIOTKO!” albo „NIE IDŹ TAM!”, ewentualnie „Z KOLANA GO!”.
Samcza część bohaterów budzi we mnie mieszane uczucia. A czemuż to? Gdyż, moje dziewki chuć ich nieposkromiona, zaiste, bucera także, a imiona ich sześć sześć sześć dziewięć. Ogólnie lubię nieprzyjemne, chamskie postaci, bo zazwyczaj ich charaktery są zagłębione. Tutaj mamy jednak do czynienia ze zwykłą, nieuzasadnioną bucerą i arogancją. Wszyscy bohaterowie są pozbawieni jakiejkolwiek empatii i traktują bohaterkę jak talerz, który nieustannie napełnia się jedzeniem. Po zaspokojeniu głodu tracą nią zainsteresowanie, chociaż tutaj w ogóle im się nie dziwię, a nawet podziwiam, że znaleźli cokolwiek fascynującego w takiej kukle. Ayato, czyli nieboszczyk z kanapy, lubi nazywać siebie księciem i chociaż producenci starali się nieustannie wypychać go na pierwszy plan, to denerwował mnie najbardziej. Mroczny Kyoya to Reiji, fantazjujący o odpadających kończynach. Kanato to psychopatyczna shota rodem z „Sinistera”, nierozstająca się ze swoim misiem. Laito jest flirciarzem (czyt. prostakiem), który lubi nazywać bohaterkę suczką. Shu przez większość serii albo śpi, albo przysypia (z przerwami na gryzienie Yui), a Subaru cierpi na kompleks „nie wiem, czy jestem dobry czy zły” oraz przezroczystość grzywki. Bisze może są ciekawe pod względem wizualnym, natomiast wręcz odpychają swoimi charakterami. Spośród całej gromadki wyróżniłabym jedynie Kanato i Laito. Kanato jako jedyny jest nieoczywisty, intryguje i czasami naprawdę przeraża, a Laito raz lub dwa przeprowadził z Yui dłuższą i nawet ciekawą rozmowę. Pozostali panowie zlewają się w jedną wielką plamę. Harem w „Diabolik Lovers” jest haremem dosyć nietuzinkowym, bo polega na skrajnie przedmiotowym traktowaniu bohaterki i nie byłby on zły – jakoś mi Yui nie żal – gdyby większość postaci umiała coś poza zaciskaniem zębów na jej ciele. Nie wiem, chociażby… Porozmawiać? Poza panami przez połowę serii pałęta się koleś przypominający Chase Younga z „Xaolin: Pojedynek mistrzów„, którego zowią Richter. W skrócie – postaci są, delikatnie mówiąc, irytujące, płytkie i chętnie wsadziłabym panom z „Diabolik Lovers” czosnek tam, gdzie słońce nie zagląda. Och, na nich nie działa czosnek? Cholera…

Oglądaniu „Diabolik Lovers” towarzyszyło mi nieustanne zażenowanie pseudosensualnymi scenami ugryzień. Panowie wygłaszają istne poematy o tym, czego by to nie zrobili z główną bohaterką, a proces wysysania krwi przebiega w akompaniamencie jakże rozpalających (sic!) mlasków, odgłosów przełykania i stęków Yui. Nie ukrywam, że na początku byłam całkiem urzeczona erotyzmem, który jest nieodłączną częścią całej serii – większość producentów nie potrafi „używać” zmysłowości w anime. Albo nie ma jej w ogóle i otrzymujemy tonę cukru, albo zostajemy zaatakowani miseczkami rozmiar RZ i niesmacznym fanserwisem. No i cóż, producenci „Diabolik Lovers” również nie mają o tym żadnego pojęcia – jakkolwiek na początku kolano jednego bisza między udami bohaterki sprawiło, że mruknęłam „ulalala”, tak po kilku następnych krzywiłam się z niesmakiem. Cały erotyzm w tej serii jest niesamowicie sadystyczny, a w przypadku osób, które uznały go za atrakcyjny, rozważałabym jakąś terapię. Moje nieprzyjemne odczucia potęguje skrajnie uległa postawa Yui, która posuwa się do tego, że przeprasza swoich „adoratorów”, a czasami nawet im usługuje. Dodam jeszcze, że o tym, który pan będzie miał do niej „prawo”, zadecydowała gra w darta.
Zastanawiam się, po cholerę została zrobiona seria o wampirach, skoro jedyną wampirystyczną cechą bohaterów jest pragnienie krwi – skoro posunięto się do tego, że nie szkodzi im ani światło dzienne, ani krzyż, ani kołek, ani nawet czosnek, to nie lepiej było zrobić anime o zwykłych sadystycznych bucach? Ach, no tak, wtedy trzeba byłoby zrezygnować z gryzienia, które stanowi dobre 70% wszystkich odcinków! Producenci tak skupili się na tych jakże spektakularnych scenach, że całkowicie olali jakąkolwiek logikę. Proszę bowiem wyobrazić sobie sytuację – dziewczyna, która ma rany otwarte NA SZYI, zostaje wrzucona do wody. Potem pod tą wodą zostaje znowu ugryziona. A jeszcze potem ma siłę, by się pałętać przez kolejne dziesięć odcinków. Jeśli jesteście w miarę rozgarnięci, to zapytacie: „Jakim cudem ta dziewczyna się nie wykrwawiła?”. Mało absurdu? Co powiecie na to, że Yui na samym początku została poinformowana, iż wampiry są odporne na krzyże i wszelkie interwencje boskie, a jednak idzie do kościoła się modlić? Jeszcze za mało absurdu? Dziewczyna martwi się, że jeden wampir spadnie z balustrady i się połamie. Serio. Serio martwisz się o kogoś, to traktuje cię jak ścierkę? I serio myślisz, że WAMPIR zrobi sobie krzywdę? Gdzieś tam w tle niby plącze się jakaś fabuła, niby ten Richter jest jak jaskółka na wiosnę, ale polecam obejrzeć ostatnie pięć minut dwunastego odcinka – ja osobiście prawie umarłam z zażenowania.

Grafika niby jest w porządku, pomijając potraktowane po macoszemu tła i… właśnie. Całą serię miałam wrażenie, że Yui jest wyjęta z zupełnie innej czapy, bo graficznie odstaje od innych bohaterów. Najbardziej irytowały mnie jej oczy, w których umieszono jakieś zupełnie nienaturalne refleksy, że tak powiem – buzię widzę w tym oczu. Bisze cierpią na Syndrom Miesięcznego Dresu i są pseudostylowi, pojawia się nawet jakże nostalgiczna „przezroczystość grzywki” (mroczna grzywka na pół twarzy, przez którą widać oczy), na którą choruje Subaru. Mimo wszystko niewiele mogę im zarzucić pod kątem graficznym, bo są zróżnicowani – a to jeden ma okulary, a to jeden nosi kapelusz, ten ma pieprzyk, ten nosi swetry, ten ma misia – i nie będę ukrywać, że Laito skradł mi serce swoim kubraczkiem. Animacja również jest w porządku, chociaż w jednym odcinku Yui tak komicznie osuwa się na podłogę, że aż wybuchnęłam śmiechem. Jeśli chodzi o muzykę w tle, to w ogóle jej nie pamiętam, więc nie jest to ani plus, ani minus. Opening to „Mr. Sadistic Night” w wykonaniu seiyuu Ayato, czyli Hikaru Midorikawy. Znałam go przed obejrzeniem anime i wtedy mi się nawet podobał, jednak na dłuższą metę zaczyna drażnić. Można naprawdę przestraszyć się przy pierwszych sekundach,  bo otwiera go napierdzielanie perkusją, gitarą i kto wie, czym jeszcze. Utwór opowiada o niczym, tekst jest bardzo chaotyczny i prawdopodobnie został napisany metodą „na Libera” – wybrano randomowe słowa, które w miarę współbrzmiały lub się rymowały, a potem dopisano do nich wersy. Graficznie jest tak samo losowy, bo mamy biszów prężących się na fotelach, mamy kielich z krwią i krzyż, ujęcie dwóch innych postaci, potem Yui leży sobie w kwiatkach, w sumie to nie widać żadnej konkretnej koncepcji, no bo po co, skoro 3/4 to bisze i ich fotele? Ending – kompozycja „Nightmare” – jest za to naprawdę dobry, mroczny i abstrakcyjny. Zaś seiyuu… ponownie wyróżnię tutaj dwóch, i to nawet tych samych postaci – Yuki Kaiji (Kanato) i Daisuke Hirakawa (Laito). Kaiji ogólnie ma głos, który moje uszy bardzo lubią, a Hirakawa stworzył ekspresję, która jednocześnie mnie drażniła i urzekała. Głos Laito z pewnością niejedną osobę doprowadził do szału  – ma specyficzną melodykę, przeciąga głoski, dziwnie się śmieje – ale ja jednak całkiem go polubiłam. Pozostali nie zwrócili szczególnie mojej uwagi. Podsumowując kwestię grafiki – w porządku. Zabrakło mi za to dobrej muzyki. Gdbyby tylko była utrzymana w klimatach endingu…!

Z rodziną najlepiej na zdjęciu, a długość ma znaczenie. Nie, to nie dzień przytaczania losowych powiedzonek. Obydwa bowiem idealnie oddają sens popularnej reverse haremówki prosto od Brain Base! No dobra, po pierwsze: nie na zdjęciu, a w wielkiej wilii, w której działa tylko jedna łazienka. Po drugie: nie długość, a ilość. Zawsze chciałam mieć więcej rodzeństwa i to mnie łączy z heroiną serii „Brothers Conflict”. Jednak czy zasada „im więcej (biszy), tym lepiej” sprawdza się, gdy zastosujemy ją w przypadku całkowicie wyjałowionej z sensu fabuły, inteligentnej inaczej bohaterce i jej haremie, którego nie da się spamiętać nawet po obejrzeniu wszystkich dwunastu odcinków?

Śmieszna ciekawostka. Pierwotnie „Brothers Contflict” (inaczej BroCon) było light novelką. Seria doczekała się siedmiu tomów, dwóch gier otome i ekranizacji. Zapalmy świeczkę nad fetyszami Japończyków.